آدما رسمشونه پایبند دلدار نمیشن،خوب گرفتار میکنن،آدما رسمشونه شاخه به شاخه میپرن،دل رو بیمار میکنن اما پرستار نمیشن.
درباره من
مسافرم از دیار نور و افتاب اومدم توی سرزمین تاریکی و شب مسافرم مسیرم روبه نور و خداست کولبارم خالی نه پر از خاطرهاست دو سه خطی شعر دارم برای تنهایی ادمها دیروز بود که رسیدم امروز هستم و فردا حتما خواهم رفت پرنده رفتنیست پرواز را بخاطر بسپار
ادامه...
ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﯿﺸﻮم
دﻳﻮار اﺗﺎق ﭘﻨﺎھﻢ ﻣﯿﺪھﺪ
ﺑﻲ ﭘﻨﺎه ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻗﺪر دﻳﻮار را ﻣﯿﺪاﻧﻲ..