غمگین تر از من

دیدی ای غمگین تر از من بعد از آن دیر آشنایی آمدی خواندی برایم قصه ی تلخ جدایی مانده ام سر در گریبان بی تو در شب های غمگین بی تو باشد همدم من یاد پیمان های دیرین آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد آتش عشق و محبت   در خزان سینه افسرد کنون نشسته در نگاهم تصویر پر غرور چشمت یک دم نمی رود از یادم چشمه های پر نور چشمت آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد آسمان را بنگر که بعد صدها شب و روز  مثل آن روز نخست گرم و آبی و پر از مهر ، به ما می خندد ! یا زمینی را که دلش از سردی شبهای خزان ، نه شکست و نه گرفت ! بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت تا بگوید که هنوز پر امنیت احساس خداست ماه من غصه چـــــرا ؟ تو مرا داری و من هر شب و روز آرزویم همه خوشبختی توست ! ماه من! دل به غم دادن و از یاس سخنها گفتن کار آن هایی نیست که خدا را دارند... ماه من! غم و اندوه اگر هم روزی مثل باران بارید یا دل شیشه ای ات، از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن و بگو با دل خود که خدا هست، خدا هست ! او همانی است که در تارترین لحظه شب راه نورانی امید نشانم می داد... او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد همه زندگی ام غرق شادی باشد... ماه من! غصه اگر هست بگو تا باشد معنی خوشبختی بودن اندوه است... این همه غصه و غم این همه شادی و شور چه بخواهی و چه نه میوه یک باغند همه را با هم و با عشق بچیــن... ولی از یاد مبر پشت هر کوه بلند سبزه زاری است پر از یاد خدا و در آن باز کسی می خواند: که خدا هســـت، خدا هســـت و چــــــرا غصه؟ چـــــرا ؟           یه پروانه را با دستات می گیری بدش می خوای ببینی زنده هست؟ انگشتاتو باز کنی .... فرار میکنه محکم بگیری....می میره دوست داشتن هم یه چیزی مثل پروانه هست   سیراب شدم از پاکی نگاهت و تطهیر یافتم در معبد چشمانت... در ورای فکرها تو را چگونه بسرایم ؟ که شب در نگاه ژرف تو آرام نشسته...         بیش ترین عشق جهان را به سوی تو می آورم از معبر فریادها و حماسه ها چرا که هیچ چیز در کنار من از تو عظیم تر نبوده است که قلبت چون پروانه ای ظریف و کوچک و عاشق است   بپیچ ای تازیانه ! خرد کن ، بشکن ستون استخوانم را به تاریکی تبه کن ، سایه ی ظلمت بسوزان میله های آتش بیداد این دوران پر محنت  فروغ شب فروز دیدگانم را  لگدمال ستم کن ، خوار کن ، نابود کن  در تیره چال مرگ دهشتزا امید ناله سوز نغمه خوانم را  به تیر آشیانسوز اجانب تار کن ، پاشیده کن از هم پریشان کن ، بسوزان ، در به در کن آشیانم را بخون آغشته کن ، سرگشته کن در بیکران این شب تاریک وحشتزا  ستمکش روح آسیمه ، سر افسرده جانم را  به دریای فلاکت غرق کن ، آواره کن ، دیوانه ی وحشی  ز ساحل دور و سرگردان و تنها  کشتی امواج کوب آرزوی بیکرانم را با وجود این همه زجر و شقاوتهای بنیان کن  که می سوزاند اینسان استخوان های من و هم میهنانم را  طنین افکن سرود فتح بیچون و چرای کاررا سر می دهم پیگیر و بی پروا ! و در فردای انسانی  بر اوج قدرت انسان زحمتکش  به دست پینه بسته ، می فرازم پرچم پرافتخار آرمانم را   لبخند چشم تو تنها دلیل من که خدا هست و این جهان زیباست وین حیات عزیز و گرانبهاست لبخند چشم توست هرچند با تبسم شیرینت آنچنان از خویش میروم که نمیبینمش درست لبخند چشم تو در چشم من وجود خدا را آواز میدهد درجسم من تمامی روح حیات را پرواز میدهد جان مرا که دوریت از من گرفته است شیرین و خوش دوباره به من باز میدهد زن ام کردند ... وقتی سینه هایم ، هنوز بالغ شدن را در زمان ندید چشمانم برای یک بار ، هوس را غنچه نکرد وقتی دستهایم عروسک رویا را در آغوش نگرفت انداختند چادر سفیدی با مردی که فقــــــــــــط .... هم خوابی و بچه مادرم کردند بدون آن که بدانم زن چیست سجده نشستم خدا را ... تا فرزندم ، زن بعدی نباشد!       دیری‌است از خود، از خدا، از خلق دورم با این‌ همه در عین بی‌تابی صبورم پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی سرشاخه‌های پیچ‌درپیچ غرورم هر سوی سرگردان و حیران در هوایت نیلوفرانه پیچکی بی‌تاب نورم بادا بیفتد سایه‌ی برگی به پایت باری، به روزی روزگاری از عبورم از روی یکرنگی شب و روزم یکی شد همرنگ بختم تیره رختِ سوگ و سورم خط می‌خورد در دفتر ایام، نامم فرقی ندارد بی‌تو غیبت یا حضورم در حسرت پرواز با مرغابیانم چون سنگ‌پشتی پیر در لاکم صبورم آخر دلم با سربلندی می‌گذارد سنگ تمام عشق را بر خاک گورم     زنانگی را دوست دارم به دلیل وسعت و بی کرانگی روح زنانه که همه چیز را می آزماید و مخاطب زشت ترین فحش ها و زیباترین شعرها و گنگ ترین احساسات و مخوف ترین ترسهای مردانه ست... زنانگی یعنی یک منحنی سینوسی ابدی با محور مختصاتی n بعدی و ضرب بی نهایت احساس و تفریق آگاهانه منطق  و جمع اضدادی گیج کننده و تقسیم دردناک سلولهای بدن با موجودات آینده                   دلم به حال عشق می سوزد !می اندیشم زندگی رویاییست و بال و پری دارد به اندازه عشق. بیاندیش که اندازه عشق در زندگیت چقدر است؟ آثار عشق در کجای زندگیت است؟ دلم به حال عشق می سوزد چرا سالهاست کسی را عاشق ندیده ام ؟ مگر نمی دانیم برای هر کاری عشق لازم است رهگذری آرام از کنارم می گذرد و بدون احساسی می گوید : صبح بخیر صدایش در صدای باد و باران گم می شود و به گوش قلبم نمی رسد زمان می گذرد و در انتهای راه می فهمی چقدر حرف نگفته در دل باقی ماند حرفهایی که می توانست راهی به سوی عشق باشد حرفهای ناتمامی که در کوچه های بن بست زندگی اسیرند ناگهان لحظه غربت می رسد و تو در میابی که چقدر زود دیر شده به تکاپو می افتی ... در غربت بیابان، در کوچ شبانه پرستوها در لحظه وصال موج و ساحل دنبال عشق می گردی. دیر شده خیلی دیر هر روز دوست داشتن را به فردا می انداختی و حالا می بینی دیگر فردایی وجود ندارد سالها چشمت را به رویش بسته بودی و نمی دانستی و یا شاید نمی فهمیدی امروز حرف حقیقت را باور می کنی ... اما افسوس که خیلی زودتر از آنچه فکر می کردی دیر شده آن کس که لذت یک روز زیستن و عاشق بودن را تجربه کند، انگار که هزار سال زیسته و آنکه امروزش را قدر نمیداند، هزار سال هم به کارش نمی آید ! اگه بگن یه روز واسه زندگی کردن فرصت دارین اگه اعلام کنن دنیا داره تموم میشه تمام خطوط تلفن اشغال میشه واسه دوستت دارم گفتن ها یعنی در آخرین لحظات تازه به اون کسی که واقعا دوستش داریم ابراز علاقه میکنیم سرتونو را بالا میگیرین ... و ابرها را میبینین انگار که بار اوله اونهارو میبینین و به آنهائی که نمیشناسین سلام میکنین غصه نباید بخورین ... وگرنه همین یه روز رو هم با غصه خوردن از دست میدین ... خدایا می خواهم آنگونه زنده ام نگاه داری که نشکند دلی از زنده بودنم و آنگونه مرا بمیرانی که کسی به وجد نیاید از نبودنم دلم میسوزه واسه آدم هایی که همیشه در فردا زندگی میکنن به خیال داشتن عمر نوح خدایا .. من همانی هستم که وقت و بی وقت مزاحمت می شوم همانی که وقتی دلش می گیرد و بغضش می ترکد، می آید سراغت من همانی ام که همیشه دعاهای عحیب و غریب می کند و چشم هایش را می بندد و می گوید من این حرف ها سرم نمی شود. باید دعایم را مستجاب کنی همانی که گاهی لج می کند و گاهی خودش را برایت لوس می کند همانی که نمازهایش یکی در میان قضا می شود و کلی روزه نگرفته دارد همانی که بعضی وقت ها پشت سر مردم حرف می زند گاهی بد جنس می شود البته گاهی هم خود خواه حالا یادت آمد من کی هستمشما در همان یک روز آشتی میکنین و می خندین می بخشین تازه میفهمین عاشق بودین و نمیدونستین این قدر که غرق در زندگی بودین هیچوقت نه به کسی محبت کردین و نه اجازه محبت کردن رو به کسی دادیندر همان یک روز دست بر پوست درخت می کشین ... روی چمن میخوابین کفشدوزک ها رو تماشا میکنین ...