...

هر کس را به انداره ای در دلت داغ کن
که لازم است..
انگور را هم
که زیاد بجوشانی نجس میشود…

تـفأل

دست هایم
این روزها بوی حافظ می دهند
تـفأل که می زنم
کنعـانم
بدجـور
یوسفش را می خواهد ...

فریادهای بی صدا

گریه ام گاه به خنده ، گاه به اشک ، گاه به ناله های رشک ، گاه به آواز شقایق بند است
خنده ام را با همه ی هق هق ناله های شب سر می کشم
آوازم را جز برای بودن و بودنم را جز برای سرودن در طلب حرف رها نمی کنم
حرفهایم بند است
پاهایم مثل یک عقربه ی ساعت کوکی بند است
ناله هایم حرف مبهم لبهای شماست
آوازم نور و سخنم نرم تر از شاخه گلیست که برای بودن در طلب خار است
من برای گفتن ، هدفی می خواهم
من از پنجره ی باز بزرگ بندر ، سایه ای می خواهم
من اگر با همه ی تنهایی در طلب ساعتم
فکر ِ فَندِ پایِ ساعت کوکی  ِخانه ی دوستم که در آن حرف به اسیری می رود
از همه مینالم ، تا که آوازم
جز به گوش مردی یا به گوش شهری
که در آن پنجره ها جای همه مینالند ، نرسد
از تمام دنیا ، لحظه ای می خواهم
از تمام رویا ، من دلی می خواهم
که به آن آوازها ،
که به آن فریادها ،
تهمت زشت بلندی نزند ...

باد

خوش به حال باد

گونه هایت را لمس می کند

و هیچ کس از او نمی پرسد که با تو چه نسبتی دارد!

کاش مرا باد می آفریدند

تو را برگ درختی خلق می کردند؛

عشق بازی برگ و باد را دیده ای؟!

 

در هم می پیچند و عاشق تر می شوند ...

کوچه ای دیگر

با تو گفتم : حذر از عشق نه دانم نه توانم،
و تو گفتی من از این شهر سفر خواهم کرد.
عاقبت هم رفتی،
و چه آسان تو شکستی دل غمگین مرا
تو سفر کردی از این شهر ولی، ای گل خوبم، جانم
من هنوزم « حذر از عشق ندانم، سفر از پیش تو هرگزنتوانم، نتوانم»

***
روزها طی شد و رفت.
تو که رفتی منِ دلخسته ی پاک
با همه درد در این شهر غریب،
باز عاشق ماندم
همهْ فکرمْ، همهْ ذکرمْ،
آرزوهای دلِ دربدر و خسته ز هجرم،
وصل و دیدار تو بود.
تا که باز از نفست، روح در من بدمد، زنده باشم با تو، ولی افسوس نشد.

***
ماه‌ها هم طی شد.
بارها قصه آن، کوچهْ مهتاب مشیری خواندم
باورم شد که جهان، زندگی، عشق، امید،
سست و بی‌بنیاد است
ولی انگار که عشقت، یادت، هیچ فکر سفر از این دل و این سینه نداشت

***
راستی محرم دل،
کوچه ی خاطره‌های تو و من، یادت هست؟!
کوچه‌ای مثل همان، کوچهْ مهتاب مشیری
کوچه ی مهر و صفا، کوچه ی پنجره‌ها
پای آن تیر چراغ، وه چه شبهایی بود
خنده‌ها می‌کردیم، قصه‌ها می‌گفتیم
از امید، عشق، محبت که در آن نزدیکی،
در صمیمیت و پاکی فضا جاری بود
و سخن از دل ما، که به دریا زده بود
حیف از آن همه امید دراز
حیف از آن همه امید دراز

***
در خیالم، با خودم می‌گفتم : کوچهْ مهتاب مشیری شعریست، عشق برتر باشد
و به این صحبت کوتاه خیالم خوش بود.
ولی افسوس که دیگر رفتی، رفتنی بی‌پایان، بی‌عطوفت، بی مهر
و در این قصه ی تلخ، باز من ماندم و من

***
دیگر امروز گذشت
هرچه بود آخر شد
ولی از عادت این دل،
دلِ تنها،
دلِ مرده،
شبْ شبی،
روشن و مهتاب شبی
باز از آن کوچه گذشته
 زیر لب می‌خوانم
« بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم»