فراتر

می تازی، همزاد عصیان!

 

به شکار ستاره ها رهسپاری،

 

دستانت از درخشش تیر و کمان سرشار.

 

اینجا که من هستم

 

آسمان، خوشه کهکشان می آویزد،

 

کو چشمی آرزومند؟

 

***

 

با ترس و شیفتگی، در برکه فیروزه گون، گل های سپید می کنی

 

و هر آن، به مار سیاهی می نگری، گلچین بی تاب!

 

و اینجا - افسانه نمی گویم -

 

نیش مار، نوشابه گل ازمغان آورد.

 

***

 

بیداری ات را جادو می زند،

 

سیب باغ ترا پنجه دیوی می رباید.

 

و - قصه نمی پردازم -

 

در باغستان من، شاخه بارور خم می شود،

 

بی نیازی دست ها پاسخ می دهد.

 

در بیشه تو، آهو سر می کشد، به صدایی می رمد.

 

***

 

در جنگل من، از درندگی نام و نشان نیست.

 

در سایه - آفتاب دیارت، قصه « خیر و شر » می شنوی.

 

من شکفتن ها را می شنوم.

 

و جویبار از آن سوی زمان می گذرد.

 

***

 

تو در راهی.

 

من رسیده ام.

 

***

 

اندوهی در چشمانت نشست، رهرو نازک دل!

 

میان ما راه درازی نیست: لرزش یک برگ.