کارون چون گیسوان پریشان دختری
بر شانه های لخت زمین تاب می خورد
خورشید رفته است و نفس های داغ شب
بر سینه های پر تپش آب می خورد
دور از نگاه خیره من ساحل جنوب
افتاده مست عشق در آغوش نور ماه
شب با هزار چشم درخشان و پر ز خون
سر می کشد به بستر عشاق بی گناه
نیزار خفته خامش و یک مرغ ناشناس
هر دم ز عمق تیره آن ضجه می کشد
مهتاب می دود که ببیند در این میان
مرغک میان پنجه وحشت چه می کشد
بر آب های ساحل شط، سایه های نخل
می لرزد از نسیم هوسباز نیمه شب
آوای گنگ همهمه قورباغه ها
پیچیده در سکوت پر از راز نیمه شب
در جذبه ای که حاصل زیبائی شب است
رؤیای دور دست تو نزدیک می شود
بوی تو موج می زند آنجا، بروی آب
چشم تو می درخشد و تاریک می شود
بیچاره دل که با همه امید و اشتیاق
بشکست و شد بدست تو زندان عشق من
در شط خویش رفتی و رفتی از این دیار
ای شاخه شکسته ز توفان عشق من
می شد از هر قصه ات ترانه ساخت
می شد از پرواز تو پروانه ساخت
می توان از لحظه ها سبقت گرفت
می شود آینده را عبرت گرفت
می شود از اشک دل قندیل ساخت
می توان از گریه هم تمثیل ساخت
می شود آیینه را تقسیم کرد
روی هر قسمت تو را ترسیم کرد
می توان با هر نفس هم گام شد
می شود در لحظه ها ادغام شد
می شود اسطوره شد ٫ پرواز کرد
در هوا با آسمان همراز شد