باران صبحگاهی

اشک سحر زداید٬از لوح دل سیاهی

خرم کند چمن را ٬باران صبحگاهی

عمری ز مهرت ای مه٬شب تا سحر نخفتم

دعوی ز دیده ی من ٬ز اختران گواهی

چون زلف و عارض او ٬چشمی ندیده هرگز

صبحی به این سپیدی ٬شامی بدان سیاهی

داغم چون لاله ای گل٬از درد من چه می پرسی؟

مردم ز محنت ای غم٬از جان من چه خواهی؟

ای گریه در هلاکم هم عهد رنج و دردی

وی ناله در عذابم همراز اشک و آهی

چندین رهی چه نالی از داغ بی نصیبی؟

در پای لاله رویانی این بس که خاک راهی

 از رهی معیری